Straight edge

Dit weekend in De Morgen las ik een artikel over de nieuwste hype: straight edge. Een Amerikaans- Britse levensstijl ontstaan als reactie op het overmatig drank- en druggebruik in de punkwereld. Grondlegger Ian MacKaye formuleerde in Out Of Step dé basisregel voor deze beweging: Don’t smoke/don’t drink/don’t fuck/at least I can fucking think!
Enkel dat laatste wordt tegenwoordig liberaler opgevat. Daar blijft het uitgangspunt dat losbandige seks not done is. Er valt wel iets voor te zeggen natuurlijk.
Straight edgers hebben aanvankelijk ook een X op hun hand. De X werd in de VS en Groot Brittanië op de handen van minderjarigen of mensen die te veel hadden gedronken geplaatst. De straight edgers namen dit gebruik over. Ze zijn meestal vegetariër, vaak ook veganist. (Over?) bewuste mensen zeg maar. Natururlijk trekt deze stroming voornamelijk jongeren aan. Vol idealisme, nog bereid om hun leven honderdtachtig graden te veranderen, ‘bekeren’ velen zich tot de ultieme zuiverheid. Beter als een dagje kuuroorden in Spa.
Toen ik het artikel las met mijn waarschijnlijk vervloekte tas cafeïne in de hand, begon ik spontaan te lachen. Ergens herken ik mezelf wel in deze hype. Zo was er een periode dat ik resoluut nee zei tegen alles wat alcohol bevatte. Het gevolg was dat ik mijn eerste pint met heel wat vertraging dronk, op mijn zestiende. Het was een amper gelukte opdracht, ik begon net niet te waggelen. Ik was, correctie ben, er van overtuigd dat ik geen alcohol nodig om me te amuseren. Toch, al onze sociale conventies, het gewoontepatroon van onze Wetserse maatschappij en de lichte druk van thuis uit (ik werd aangespoord tot het consumeren van alcohol, je leest het goed) hebben me er toegebracht toch een kriekske te drinken. Zonder enig schuldgevoel, zo fanatiek was mijn overtuiging niet die welbewuste vrijdag in de art=choc. Achteraf dacht ik, zo erg was dat nu ook weer niet. Mijn hersencellen zullen nog niet zijn afgestorven en ik ben nog niet in bed gedoken met een onbekende.
Die eerste kriek heeft mijn scherp radicaal anti-alcoholprincipe afgeveild, en daar ben ik blij om. Toch ben ik die waarde vanop mijn veertiende absoluut niet kwijt. Het is alleen makkelijker zo.
Mijn tweede ‘straight edge off’ zijn is nog bezig. Het vegetarisme. Ook daarin kende ik fanatieke periodes. Al kan/kon ik mijn brein minder overtuigen dat ik echt beter handelde. Dat kipfiletje ligt nog steeds in de winkel, mijn rode bloedcellen moeten nog steeds werken. Het was eerder een roep naar de manier waarop de hele vleesindustrie werkt. De omstandigheden, de manipulatie, de overvloed.
Momenteel ben ik een een semi-vegetariër of anders gezegd geen echte vleeseter. Weet je, dat vind ik nu echt ideaal. Het past bij mij. Gemakkelijk in alle omstandigheden, bij elk gezelschap, behalve bij de twee uitersten. Daar zorgt het dan voor hevge discussies, ook wel mijn ding.
Na de loss en the minus straight edging ben ik nog steeds all the way straight edge als het over drugs gaat. Die ene joint op het strand in Oostende toen in het zesde middelbaar was echt niet lekker en bracht me letterlijk aan het wankelen. Geen spijt, nee hoor, enkel weet ik nu wat het is. Niet hét voor mij. Ook weer dat logische denken, af en toe heeft een mens zo’n buien, heeft het gehaald. De reële gevaren zijn voor mij te groot om een druggebruiker te worden. Trouwens, nu al vragen ze op feestjes wanneer ik compleet nuchter ben of ik iets heb gepakt. Het lijkt wel een ingebouwd voordelig kantje van mezelf: het kost me niks en toch resultaat!
Straight edging, ik had zo mijn periodes. Ben ervan overtuigd dat ik er nog wel zo’n zal hebben, op andere gebieden, maar even radicaal, beredeneerd en typisch ik. Voila, ik begin weeral te lachen :-)

July